Конвейер репрессий. Два года, как нет вестей о Сергее Тихановском

Два года, как нет вестей о Сергее Тихановском

С 9 марта 2023 года о Сергее Тихановском нет никаких новостей.

— Прайшло два гады з дня, калі я апошні раз чула навіны пра Сяргея, — пишет Светлана Тихановская. — Два гады пастаяннай трывогі і страху. Кожны дзень мяне мучаць пытанні, на якія ніхто не можа адказаць. «Як ён сябе адчувае сёння?», «Ці дазваляюць яму выходзіць на вуліцу?», «Як яго здароўе?»

Она отмeчает, что частo вспоминает дни, проведенные вместе.

— Адзін з самых шчаслівых дзён у маім жыцці здарыўся за некалькі гадоў да 2020. Я, Сяргей, Агнія і Карней былі на дачы. Дзеці гулялі на пляцоўцы, якую мы пабудавалі сваімі рукамі. Мы з мужам смажылі шашлыкі і абмяркоўвалі планы на лета. Я памятаю смех дзяцей, цёплае чэрвеньскае паветра, пах квітнеючага бэзу.

За апошнія гады я аб’ехала дзясяткі краін, пагутарыла з сотнямі палітыкаў і дыпламатаў, пазнаёмілася з сусветнымі лідарамі. Але ні адзін дзень не заменіць мне простага летняга вечара, калі мы былі разам усёй сям’ёй. Рэжым не толькі адабраў у нас свабоду і дом. Ён пазбавіў нас магчымасці быць побач з любімымі людзьмі.

Тихановская отметила, что она не одна в своем горе. По ее словам, сотни детей ждут дня, когда они снова услышат голос отцов и почувствуют их объятия. Сотни жен страдают от расставания с мужьями и с теплотой вспоминают совместные ужины.

— Няпроста год за годам захоўваць вытрымку, але ніхто з нас не самотны ў сваім горы. Калі я знаходжуся сярод беларусаў і бачу, як нашыя боль і злосць штурхаюць нас да змены сітуацыі ў Беларусі, я адчуваю, як той летні вечар з сям’ёй становіцца крыху бліжэй. Мы не спынемся, пакуль усе нашы родныя не вернуцца дадому. І тады Беларусь стане краінай, дзе не трэба штодня баяцца за сваіх блізкіх, — заключила Тихановская.